Geen 'zilveren' laag meer in voedselverpakkingen
In haar laatste publicatie beschrijft ze een relatief makkelijke methode om recyclebare coatings voor voedselverpakkingen te maken. Haar onderzoek is een stap in de richting van voedselverpakkingen die - onder de juiste omstandigheden - in water kunnen worden gerecycled. Ze publiceerde haar werk onlangs in het wetenschappelijke tijdschrift ACS Applied Materials & Interfaces.
Wie regelmatig chips eet valt het waarschijnlijk op dat er in meeste chipszakjes een 'zilveren' binnenlaag zit. Deze laag is niet echt van zilver is, maar op aluminium gebaseerd. Het laagje beschermt de chips tegen zuurstof in de lucht, waardoor ze knapperig blijven en niet bederven. Echter is de chipszak nu wel ongelooflijk moeilijk te recyclen. Daarom eindigen de meeste chipszakken in de verbrandingsoven, op stortplaatsen of in de natuur.
De dunne verpakkingslaag bestaat uit verschillende materialen - elk met hun eigen functie - die aan elkaar zijn geplakt. Deze lagen zijn moeilijk te scheiden, wat ze zo moeilijk te recyclen maakt. Li werkt aan een oplossing waarbij deze combinatie aan materialen wordt vervangen door één enkele laag die meer dan één functie vervult, om zo het aantal lagen te verminderen.
Volgens Li zijn coatings op basis van polyelektrolyten de oplossing. Deze coatings kunnen worden gebruikt als zuurstofbarrière en zijn - onder de juiste omstandigheden - oplosbaar in water.
Ze zijn niet nieuw, maar net als bij een lasagne moeten deze coatings laag voor laag worden opgebouwd. Elke laag van deze lasagne kost ongeveer 30 minuten om te maken, waardoor het moeilijk is om er een industriëel proces van te maken, zegt Li.
Geen opmerkingen: