Plastic afval kun je eten
Het Defense Advanced Research Projects Agency (DARPA) heeft in opdracht van het Amerikaanse Ministerie van Defensie onderzocht of plastic-etende bacteriën als voedselbron kunnen dienen voor soldaten in afgelegen gebieden of rampzones. Volgens MIT Technology Review is het antwoord een duidelijk ‘ja’.
Het proces begint met het versnipperen van plastic, dat vervolgens in een reactor met ammoniumhydroxide wordt afgebroken. Daarna worden de afgebroken deeltjes gevoerd aan bacteriën die ook in composthopen voorkomen. Deze bacteriën vermenigvuldigen zich en worden daarna gedroogd tot een voedzaam poeder, rijk aan eiwitten, vetten en koolhydraten. Dit poeder zou naar gist ruiken.
Dit poeder kan vlees of zuivel vervangen, wat militairen minder afhankelijk maakt van kwetsbare bevoorradingslijnen. Bovendien hoeven ze het plasticafval dat ze produceren niet meer te verbranden. Het is een slimme en eigentijdse oplossing die bijdraagt aan de eiwittransitie door plastic flessen en verpakkingen te gebruiken.
Hoewel deze methode ook een moderne oplossing zou kunnen zijn voor de consumptie door gewone burgers, is het de vraag of het publiek bereid is om microben te eten die plastic afbreken. Mensen zijn al huiverig voor insecten en maken zich zorgen over microplastics in hun waterflessen.
Voorlopig lijken eiwitten van plastic-etende bacteriën vooral een innovatie voor het leger en noodsituaties. Op lange termijn kunnen deze nieuwe vormen van ‘vlees’ en ‘zuivel’ verrassende oplossingen bieden om afval om te zetten in voedsel, zonder dat er landbouw voor nodig is.
Het proces begint met het versnipperen van plastic, dat vervolgens in een reactor met ammoniumhydroxide wordt afgebroken. Daarna worden de afgebroken deeltjes gevoerd aan bacteriën die ook in composthopen voorkomen. Deze bacteriën vermenigvuldigen zich en worden daarna gedroogd tot een voedzaam poeder, rijk aan eiwitten, vetten en koolhydraten. Dit poeder zou naar gist ruiken.
Dit poeder kan vlees of zuivel vervangen, wat militairen minder afhankelijk maakt van kwetsbare bevoorradingslijnen. Bovendien hoeven ze het plasticafval dat ze produceren niet meer te verbranden. Het is een slimme en eigentijdse oplossing die bijdraagt aan de eiwittransitie door plastic flessen en verpakkingen te gebruiken.
Hoewel deze methode ook een moderne oplossing zou kunnen zijn voor de consumptie door gewone burgers, is het de vraag of het publiek bereid is om microben te eten die plastic afbreken. Mensen zijn al huiverig voor insecten en maken zich zorgen over microplastics in hun waterflessen.
Voorlopig lijken eiwitten van plastic-etende bacteriën vooral een innovatie voor het leger en noodsituaties. Op lange termijn kunnen deze nieuwe vormen van ‘vlees’ en ‘zuivel’ verrassende oplossingen bieden om afval om te zetten in voedsel, zonder dat er landbouw voor nodig is.
Geen opmerkingen: